نوپدید

“استیو” در سال ۲۰۱۶ سکته کرد که باعث شد زود از کار خود بازنشسته شود. او به عنوان پزشک بازنشسته، مشتاق استفاده از مهارت‌های خود و ادای دین خود نسبت به جامعه بود. بنابراین او به صورت داوطلبانه با “انجمن سکته مغزی” شروع به کار کرد و اکنون یک گروه پشتیبانی برای بیماران سکته مغزی و مراقبان آن‌ها در “بیرمنگام” راه اندازی کرد. هدف “استیو” این است که این گروه از بیماران را تا حد ممکن با اجرای برنامه‌های سرگرمی، برگزاری سخنرانی و گردش دسته جمعی فعال سازد. اخیراً جلسات این گروه از حالت غیرفعال و کسل کننده به جلسات سرگرم کننده و انگیزه‌بخش تبدیل شده است. “استیو” می‌گوید: «شما می‌توانید در طی یک دوره زمانی همه اعضا را بهبود ببخشید. این را می‌توانید از اعتماد به نفس، مهارت‌های ارتباطی و تحرک آنها بفهمید.» البته “استیو” فقط یکی از ۶۰۰ گروه پشتیبانی از سکته مغزی را در سطح کشور اداره می‌کند که کارشان پشتیبانی از ۱۵۲۰۰۰ نفری است که سالانه در انگلیس سکته مغزی می‌کنند.این گروه‌های پشتیبانی، بیماران سکته مغزی و مراقبان آن‌ها را قادر می‌سازند تا برای به اشتراک‌گذاری تجربیات خود با دیگران در شهر و محله‌شان ارتباط برقرار کنند و با دسترسی به دانش و اطلاعات مفید بتوانند شرایط خود را مدیریت کنند. این «در کنار دیگران بودن» و اشتراک گذاری تجربیات، برای بیماران و مراقبان آن‎ها اطمینان‌بخش، مفید و انگیزه‌بخش است. گروه‌های پشتیبانی فضاهایی ایمن و غیر رسمی همراه با سرگرمی و خنده ایجاد می‌کنند تا افراد شرایط زندگی پس از سکته مغزی را درک کنند و آن را مدیریت کنند. یک بیمار سکته مغزی می‌گوید: «این گروه با ایجاد ارتباط با افرادی که تجربه مشابه دارند به بیماران مغزی کمک می‌کند و به خود من از نظر گفتاری و برقراری ارتباط بسیار کمک کرده است».

اهمیت اینگونه فعالیت‌ها اخیرا بیشتر شده است. چرا که طبق پیش‌بینی‌ها با افزایش جمعیت، افزایش چاقی و کم تحرکی، بار سکته مغزی تا سال ۲۰۳۰ دوچندان خواهد شد.کار انجمن سکته مغزی مثالی عالی از توانمندسازی مردم و مشارکت آن‌ها در زمینه بهداشتی است. سیستمی که به مردم اعتماد به نفس، دانش و مهارت لازم را برای مدیریت شرایط بهداشتی روزمره خود می‌دهد و با هدف تغییر رفتار مثبت، در شبکه‌های اجتماعی بین افراد ارتباط برقرار می‌کند.

یک بیمار دیگر سکته مغزی می‌گوید: «با آمدن به این گروه، من نسبت به قبل بیشتر برون‌گرا شدم. من دیگر مثل زمانی که روی ویلچر بودم احساس خجالت نمی‌کنم. برای مثال قبل از این من فقط در خانه می‌نشستم و منتظر می‌ماندم تا شخص دیگری به فروشگاه برود. اما اکنون اعتماد به نفس پیدا کرده‌ام و خودم به فروشگاه‌ها می‌روم.»