“مجید حزباوی” ۴۴ساله فوق لیسانس و طلبه حوزه علمیه و فعال حوزه “درختکاری” در شهر اهواز است. “حزباوی” تقریباَ ده سال است که ساکن کوی “طلاب جدید” منطقه باهنر “اهواز است”. در ابتدا تصمیم به درختکاری در این محله نمود و کار کاشت را از آن منطقه آغاز کرد. این منطقه جدید‌الاحداث است و فضای خالی و بی دفاعی دارد که پر از نخاله و مار و موش و عقرب شده بود. آقای “حزباوی” با شهرداری مذاکره کردند تا بودجه‌ای برای بهبود فضای منطقه در اختیارشان گذاشته شود اما فایده‌ای نداشت و از همین جهت تصمیم گرفتند خودشان دست به کار شوند. اوایل کار شهرداری نسبت به برنامه‌های کاشت درخت مقاومت داشت اما با نشست و صحبت درباره موضوع بالاخره پذیرفتند که اهالی محل با بودجه شخصی خودشان فضاهای خالی را احیا کنند.
در رفت و آمدهایی که به شهرداری صورت می‌گرفت آقای “حزباوی” اعلام کرد که تعهد می‌دهیم که تا ابد درختان متعلق به شهرداری خواهد بود و ادعایی نسبت به درختان نیست و به این ترتیب از جانب شهرداری اجازه کاشت درختان میوه و مثمر داده شد.
زمانی که کار آغاز شد پانزده نفر از همسایگان طرح را همراهی کردند و با کمک یکدیگر کاشت درختان مثمر در محل آغاز شد.
درختانی کاشته شد که اهالی شهر تصور نمی‌کردند در آن جغرافیا رشد کند. برای مثال درختان نخل که خرما خضراوی، عمران، برهی و … داشتند در آن محل به بار نشست. درخت‌های حنا، مرکبات، زیتون، مورت معطر که در احادیث به استفاده از برگ آن در غذا بسیار توصیه شد هم کاشته و به ثمر رسید.
روش کار آقای “حزباوی” به صورت است که از مردم خواسته است که در نزدیکی منازل خود درختان مثمر بکارند و از آن‌ها مراقبت کنند و در زمان ثمر دادن از نتیجه کار برای خود استفاده کنند و یا آن را خیرات کنند و به بقیه مردم بدهند. در قسمت‌هایی از آن منطقه سبزی زمستانه هم کاشته شد که برای عموم مردم قابل استفاده است. خیلی از درختانی که در آن منطقه وجود دارد را در فصل زمستان قلمه می‌زنند و به دیگران هدیه می‌دهند تا برای ترویج “باغ قرآنی” از این درختان دیگران هم بهرمند شوند.
در آغاز کار برای آبیاری این درختان از آب خانه‌های خود اهالی استفاده می‌شد و به همین دلیل قبض آب خانه‌ها که در زمان عادی صد هزار تومان بود به صد و سی هزار تومان می‌رسید و اختلاف چندانی با قبض اولیه نداشت اما بعدها با رونق گرفتن این فعالیت با همکاری شهرداری از امتیاز آب خام استفاده شد و با کانال کشی از آب رودخانه برای آبیاری استفاده می‌شد. ویژگی آب رودخانه این بود که به همراه خود گل و لای و مواد معدنی و مغذی هم می‌آورد و خاک را حاصلخیز می‌کند.
آقای “حزباوی” درباره‌ی نوع همکاری و همیاری و ایجاد مناطق مشابه می‌گوید : “ضرب المثلی هست که می‌گوید “دیگران کاشتند تا ما بخوریم و ما هم می‌کاریم تا آیندگان بخورند”. در مناطق دیگر نیز چنین اقداماتی انجام داده‌ایم. مثلا یک “باغ گل” در منطقه هشت “اهواز“ در مجاورت “بهشت آباد“ ایجاد کردیم که متعلق به شهرداری است. آنجا منطقه‌ای متروکه بود که الان لوله کشی و برق کشی شده و سنگفرش است. امیدواریم با همت بسیج و هیئت‌های مردمی به سمت احیا فضای سبز و کاشت درختان مثمر در شهر اهواز برویم و سرانه فضای سبز در این شهر را افزایش دهیم“.