نوپدید

گروه جهادی که بعد از ده سال فعالیت از سال 1397 با تأسیس مرکز “نیکوکاری امیرالمؤمنین (ع)” فعالیت‌های خود را به صورت سازمان یافته‌تر ادامه داد. “عباس مال احمدی” دارای تحصیلات متوسطه و مسئول مرکز “نیکوکاری امیرالمؤمنین (ع)“ در روستای “دهقاید“ شهرستان “دشتستان” است.  

این مرکز ۱۵۰ خانوار را تحت پوشش خود دارد و شیوه‌ی‌ کارش بدین صورت است که وقتی فردی به مرکز مراجعه می‌کند؛ محقق برای بررسی مشکلات او اعزام می‌شود و براساس نتایج به عمل آمده در سه دسته تقسیم‌بندی و با توجه به اولویت‌ها خدمت‌رسانی می‌شود. اولویت با دسته‌ی اول است که کسانی را شامل می‌شود که هیچ سرپرستی ندارند یا توانایی انجام کار را ندارند مانند: زنان سرپرست خانواری که همسرانشان فوت کرده یا مطلقه‌اند. در مرکز به خانواده‌ها کمک موردی می‌شود مثلاً هر دو ماه چهل و پنج روز توزیع مواد غذایی بین نیازمندان انجام می‌شود. در زمینه‌ی درمانی و تهیه‌ی دارو هم این مرکز فعالیت دارد. ده بیمار خاص، تحت پوشش مرکز نیکوکاری قرار دارد. در بحث آموزش از فضای مسجد استفاده می‌کنند و برای دانش‌آموزان نیازمند برنامه‌‌های مختلفی مانند کلاس‌های تقویتی برگزار می‌کنند. با کمک خیّرین یک صندوق قرض‌‌الحسنه راه اندازی کردند و با مبلغی که آن‌ها در اختیار مرکز قرار داده‌‌اند؛ وام‌های قرض‌الحسنه‌ی بدون سود و با بازپرداخت‌های ماهیانه‌ی دو ساله و هجده ماهه پرداخت نمودند. در مهرماه و آغاز سال نو، توزیع بسته‌های آموزشی و لباس نو در دستور کار این مرکز قرار دارد. 

حساب مرکز با کمک خیرین هر ماه شارژ می‌شود و بر اساس جلساتی که هر هفته جمعه‌ها ساعت ده صبح برگزار می‌شود، طبق اولویت‌بندی منابع توزیع می‌شوند. 

یکی از اقدامات این مرکز تشکیل کمیته‌ی اشتغال‌زایی بود. سال گذشته یک استاد دعوت کردند و در مسجد کلاس حصیربافی برای خانواده‌های تحت پوشش برگزار کردند .تعدادی از مددجویان توانستند از همین طریق خودکفا شوند بنابراین؛ تصمیم گرفتند کار را توسعه دهند و یک خیریّه اشتغال را ثبت کرده و در زمینی که کنار مسجد داشتند کارگاه بزرگی را تأسیس کردند. 

افرادی  که به مرکز می‌آیند فی‌سبیل الله کار می‌کنند. تابستان‌ها که هوای منطقه گرم است شب‌ها برای کار می‌روند و زمستان‌ها که کمی هوا خنک‌تر است روزها فعالیت می‌کنند. خیریه در بسیاری از روستاها کار عمرانی انجام داده‌اند. مرحله به مرحله کارساختمانی انجام می‌شود مثلاً سقف یک خانه را می‌سازند و ماه دیگر می‌‌روند یک حیاط برای آن درست می‌کنند. بستگی به میزان پولی که به خیریه کمک شده باشد؛ اقدام می‌شود اگر بیشتر باشد کار را با وسعت بیشتری انجام می‌دهند. در حال حاضر هر خانه ۴۰۰-۵۰۰ میلیون هزینۀ ساخت دارد اما خیریه تاکنون لنگ پول نمانده‌ است. 

آقای “مال احمدی” خاطره ای را از کارهای جهادی خیریه نقل می‌کنند: “ روزی برای یک بنده خدایی ساختمانی با دو، سه اتاق می‌ساختیم. یک بعد از ظهر به ما زنگ زد و گفت: فلانی صدتا کیسه سیمان لازم دارم. آن روز هم سیمان هیچ جا گیر نمی‌آمد. همه جا را گشتیم. فقط یک نفر سیمان داشت، رفتیم سراغش. گفت: سیمان داریم. این قیمتش، پولش هم نقد است. باید اول پول پرداخت کنید تا من به شما سیمان بدهم. من هم پول نقد نداشتم . معمولاً با هر کس که کار می‌کردیم با توجه به یک شناختی که روی ما دارند به ما اعتماد می‌کردند و مصالح می‌دادند. من بیرون رفتم. و خیلی ناراحت شدم و اشک در چشم های من جمع شد انگار من را تحقیر کرده بودند. با خودم گفتم: حالا برای چه اینگونه سخن می‌گوید. زنگ زدم به پدرم گفتم: حاج اکبر. گفت: بله. گفتم: دویست هزار تومان داری؟ گفت: بله خانه دارم؛ برو بردار. سرپیچ خانۀ پدری که رسیدم یک پیرزنی که الان به رحمت خدا رفته است، صدایم زد و گفت: کربلایی، چهارصد هزار تومان نزد من است که می‌خواستم برای کارهای فقرا بدهم. وقتی این را گفت، اشک از چشمانم جاری شد و می‌خواستم همانجا روی آسفالت سجدۀ شکر به جا آورم. شکر خدا که نگذاشت، آبروی ما اینجا برود. من دویست هزار تومان لازم داشتم ولی چهارصد هزار تومان خدا در عرض یک ربع، بیست دقیقه جور کرد. خدا را شاکریم در کشاکش این سال‌هایی که کارهای جهادی انجام می‌دهیم خیراتی نصیبمان شده است که دست از دامان مردم محروم و مستضعف برنمی‌داریم.