نوپدید

افراد زیادی تاکنون به “ریشه‌کن‌کردن فقر” فکر کرده و هر یک برای رسیدن به هدف خود یک مسیر را انتخاب می‌کنند. “پاول” یکی از این افراد است که در کشور “اسلواکی” زندگی می‌کند؛ در این کشور یک منطقه به‌شدت ضعیف به اسم “روما” وجود دارد؛۸۷ درصد جمعیت این منطقه در فقر شدید به سر می‌برند و فقط یک‌چهارم افراد حداقل درآمد را دارند و سه‌چهارم مابقی جمعیت، همین درآمد را هم ندارند. همین مسئله باعث ایجاد تبعیض نیز شده است. در این کشور مردم “روما” از مردم غیر “روما” جدا هستند، آموزش‌وپرورش خدمات کم را به این منطقه اختصاص می‌دهد و نرخ انصراف از دبیرستان در بین دانش‌آموزان “روما” نزدیک به ۸۸ درصد است. کودکان در این مناطق از منابع کافی برای رشد ذهنی در سنین پایین، محروم‌اند و به دلیل هزینه‌های بالای مهدکودک از آن استفاده نمی‌شود و کودکان تا سه‌سالگی مشکلات متعددی را تجربه می‌کنند. علاوه بر این پدیده‌ای به نام “استرس” سمی در بین والدین وجود دارد که مانع از مراقبت‌های اساسی مانند نگه‌داشتن کودکان، ارتباط چشمی، صبر و غیره است و عدم وجود این مراقبت‌های اساسی محدودیت‌هایی در عوامل کلیدی توسعه شناختی کودکان به وجود می‌آورد. 

“پاول” برای حل این مشکل موسسه‌ای بنام “سستا ون” را در سال ۲۰۱۷ تأسیس کرد که راهی برای خروج از فقر در “اسلواکی” بسازد. “پاول” بر اساس نتایج تحقیقات انتخاب کرده بود که بر توسعه‌ی ابتدایی کودکان به‌عنوان یک کلید برای بازکردن سیستم تمرکز کند. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد توسعه ابتدایی کودکان می‌تواند نتایج مثبتی را تقریباً در هر زمینه‌ای از زندگی کودکان به وجود آورد و حتی به سنین بزرگسالی ادامه می‌یابد. 

“پاول” یک استراتژی طراحی کرد که سه مؤلفه اساسی داشت:

۱-طراحی یک مدل کارآمد و اندازه‌گیری دقیق میزان اثربخشی آن

۲- به اشتراک‌گذاری مدل کاری خود به عنوان یک الگو برای سازمان‌های دیگر و

۳- تغییر نگرش برای کاهش نژادپرستی در اسلواکی

اولین ایده “پاول” برای این نوآوری اجتماعی این بود که توسعه ابتدایی کودکان به تنهایی می‌تواند به حل چندین مشکل کمک کند. اولاً، این امکان را فراهم می‌کند که کودکان از جوامع فقیرتر برای مدرسه بهتر آماده شوند و مهارت‌هایی را در طول زندگی‌شان بدست آورند. این ایده در موارد شدید، از ابتلای کودکان به اختلال شناختی ناشی از استرس سمی والدین جلوگیری می‌کند. “پاول” این مدل آموزشی را از دانشگاه “هاروارد” و “استنفورد” گرفت؛ کلیات آموزش این شکلی بود که بر توسعه عصبی کودکان تمرکز کند و مهارت‌های کودکانه ی آنها از جمله گفتگو، شنیدن، تمرکز و کنترل هیجان و احساسات را بهبود بخشد. وجه دوم نوآوری او این بود که خدماتی که توسط مراکز تخصصی انجام می‌شد و به شدت پرهزینه بود را تبدیل به یک خدمت رایگان و کم‌هزینه کند. بهترین راه این بود که والدین در سنین اولیه، صفر تا سه سال، خودشان این  آموزش‌ها را انجام دهند. 

آقای “پاول” یک تصمیم مزیت‌ساز گرفت که افراد محلی را با اسم “اوماما” تربیت کند؛ “اوماما” در زبان محلی به معنای “مادربزرگ” است؛ آنها در جوامع محلی خود تلاش می‌کردند تا با همدلی، توانایی یادگیری را در والدین به وجود آورند و آنها را پشتیبانی و تسهیلگری کنند؛ مثلا ابزارهای آموزشی را در اختیار آنان بگذارند یا به پرسش‌های آنان پیرامون آموزش جواب دهند. 

“اوماما‌ها” اینگونه توانمند می‌شوند که یک بسته موردنیاز برای والدین به همراه سوالات احتمالی به آنها آموزش داده می‌شود، نیاز به تحصیلات خاصی ندارند و معمولا از زنان طبقه متوسط برای این کار استفاده می‌شود تا اینگونه اعتماد به نفس این زنان نیز افزایش ‌یابد. به طور منظم برای سنجش اثربخشی این آموزش‌ها، “اوماماها” داده‌های خانواده‌ها را به وسیله یک اپلیکیشن جمع‌آوری کرده و در صورت نیاز به یک کارشناس خبره نظیر روانشناس، گفتار‌درمانگر‌ و متخصصان کودک ارجاع می‌دهند. 

تیم “پاول” با دکتر “میشل فرناندس” از دانشگاه “آکسفورد” در اندازه‌گیری، زمینه‌های شناخت، گفتار، مهارت‌های حرکتی خرد و کلان، رفتار اجتماعی همکاری کرده است. تجربه آنان در سال ۲۰۲۲ نشان داد که این مناطق در زمینه مهارت‌های شناختی، حرکتی و زبانی عملکرد بهتری نسبت به دیگر مناطق دارند.